गजल

सिउँदोमा कसैको सिन्दुर देखेपछी रोएँ
तिमीले पराइको संघार टेकेपछी रोएँ

तिमी महलकी रानी मेरो झुप्रे संसार
माया धनको पर्खालले छेकेपछि रोएँ

गरेँ कोसिस सकेसम्म यहाँबाट उम्कन
नसकेर बिवशताले सेकेपछी रोएँं

नदेखे बेस हुन्थ्यो मन त फाट्ने थिएन
तिमीलाई बर्षौँ पछी भेटेपछि रोएँ

सोचेजस्तो भएन जीवन तिमी साथै ज्युने
बिधाताले कर्म यस्तै लेखेपछी रोएँ